که "گل های باغ دانش" ها؟ چی های چی چی؟ گل های باغ دانش؟! بابا ترکیب وصفی. بابا استعاره. بابا آرایه های ادبی. بابا ابوشکور بلخی. منظور مبارک شما از گل های باغ دانش، دانش آموزای خودتونه؟ از استثناها که بگذریم، شما به این خس و خاشاک ها و خار و شینگ ها میگی گل؟ آره بابا، خیلی گلن اینا. اونجا مدرسه نیست که، گلستانیه برا خودش. پرورشگاه گل زدین اونجا خودتون خبر ندارین. گذشت اون زمان که به این قشر از بر و بچ کودک و نوجوون می گفتن گل، اون مال دهه ها و قرن ها پیش بود، الان بهشون بگی خار و شینگ هم حق مطلب ادا نمی شه. البته بازم باید یادآور شد که استثناهایی هم وجود داره ولی خب اکثریت رو که نگاه کنیم، همون خار و شینگ بهشون گفته بشه، به عدالت خیلی نزدیکتره.

تو فقط بگو آره، یه وقت نگی: باغ دانش؟ باغ دانش کجاس؟ با جو و فضایی که اونجا حاکمه، اونجا اگه زندون نباشه، باغ که اصلاً نیست، حاضرم شرط ببندم. باغ که لااقل یه درخت و سبزه ای داره، یه میوه ای، یه جوی آبی. اونجا چی؟ دستشویی هاش یه روز در میون آبش قطعه. بعدشم باغ دانش؟ دانش؟ آره بابا، اینو باشه، هر چی شما بگی.

یه وقت این حرفا رو نزنی که ... به کجا خوش آمدید؟ به خانه مهر؟ آره بابا، مهر و محبت همینجور جاریه توش. از کنارش که رد میشی، همینجور فرت و فرت از در و دیواراش مهر و محبت و عشق و ایثار فوران می کنه واقعاً. بوی مهر و محبتش پیچیده تو در و دشت. اصن اونجا اسم اصلیش بیست و هفت شهریور نبوده که، بیست و هفت مهر بوده در اصل، بیست و هفت مهر و محبت. بچه های تُخس با درجه تُخسیَّت بسیار بالا میرن اون تو، وقتی بر می گردن خونه کلاً عاشق شدن، به طرز عجیبی مهربون و خوش برخورد میشن. بس که اون خانه مهر، سرشاره از محبت. کافیه بری توش. همینجور محبت های کلامیه که نثارت می کنن. مدام میگن: گلم، عزیزم، خوش اومدی. آفرین فدات شم، برو تو کلاست کوچولوی نازنین خودم. مشقاتو ننوشتی؟ اشکال نداره، آی معلم و مدیر قربون قد و بالا و دماغت برن. دعوا کردی، زدی دماغ همکلاسیت رو آوردی پایین؟ چرا آخه؟ کار بدیه پسرم، این کار رو نکن. خوب نیست، باشه گلم؟

خانه مهر خیلی هم بهش میاد. اونجا مث خونه خودته اصن، و بلکه بهتر از اون. مگه شبیه زندان و شکنجه گاهه؟ نخیر، اصلاً و ابداً. مگه تا پاتو میذاری توش سراپای وجود محبت زدۀ تو شروع می کنه به لرزیدن؟ نه.  

همون جمله و همون شعار خیلی هم درسته، خیلی هم به جاست، خیلی هم بهش میاد. وظیفه هر مومن و مسلمانه که اون جمله صحیح رو که دید، بلافاصله فقط بگه آره، و یه وقت خدای نکرده قضاوت نکنه، توی اون جمله دستکاری نکنه و به این شکل تغییرش نده: "خس و خاشاک های صحرا و بیابان بدجنسی و شرارت، به شکنجه گاه و زندان خشونت و بدرفتاری خوش آمدید".